Hij zit tegen over mij aan de keukentafel...we hebben twee stokken gekocht voor onze zonen...we willen er woorden bij... woorden uit het hart...ik schijf en hij leest mijn woorden...het worden onze woorden.
Er loopt een traan over zijn wang en ik huil mee... zouden onze ouders ook zo aan de tafel gezeten hebben vraag ik...we kijken elkaar aan...we weten het niet. Waarom doet dit zo veel met ons vragen we ons af...we sluiten een periode af en dragen het stokje over...onze passie, ons familiebedrijf, onze trots of misschien wel onze rots, houvast, ons boeren bestaan, ons levenswerk...vandaag geven we het door.
Trots op onze dappere zonen die het familiebedrijf met de zelfde passie willen voortzetten en trots op onze lieve dochters dat ze hun broers de kans geven om er mee verder te gaan.
Verandert er veel? Nee hoor eigenlijk niet echt maar toch voelt het wel een beetje raar...we vegen onze tranen weg, lachen om onszelf, staan op en bezorgen onze stokken en de woorden op papier. Woorden die afsluiten met liefs, geluk en wijsheid!
En die woorden zijn voor hen alle vier!
